Heb je je ooit al eens afgevraagd, zou ik misschien geen coach worden? Heb je ooit al eens die twijfels gevoeld om toch de stap te zetten?
Laat mij je meenemen in een verhaal dat je zal overtuigen. Laat mij je meenemen in de euforie die je als coach kan beleven, het gevoel van ongeëvenaarde blijdschap als die ploeg dan toch tegen alle verwachtingen in doet wat je hoopt dat ze gaat doen.
We zijn woensdag 7 februari, een dag die vanaf nu, voor zij die het hebben meegemaakt, voor altijd zal bijblijven.
De beker is altijd een unieke competitie geweest, één match alles of niks, één match op leven en dood, één match die altijd alle kanten op kan.
Vandaag was zo’n moment dat alles op de juiste plek viel, alles klopte.
20:15 – Noorse VS Driehoek stond op het programma. Kwartfinale van de beker van Antwerpen.
Of beter gezegd, de tweede in A-reeks tegenover de allerlaatste in de A reeks.
Inderdaad, in een seizoen vol tegenslagen zijn we er tot op vandaag (moment van schrijven) nog niet in geslaagd om weg te raken van die laatste plek.
Desalniettemin voelde je de hoop bij de meisjes, de hoop om vandaag te pieken naar ongeziene hoogtes. Bij Noorse hadden ze een walk in the park verwacht, het draaide volledig anders uit.
De vriestemperaturen hadden voor een staalhard veld gezorgd, staalhard en spekglad. Waren we aan het voetballen of aan het schaatsen? Een vraag die ik tot op heden niet kan beantwoorden.
Was het echter in ons nadeel, ik denk van niet. Eén van die vele kleine dingen die klopten vandaag.
Vanaf het eerste fluitsignaal zag je de strijdlust bij onze meisjes. De stress die in hun ogen was af te lezen voor de wedstrijd hebben ze omgezet in mentaliteit, in wilskracht. Als coach voel je dan ook dat het wel eens zou kunnen. Je moet een paar jaar van je leven overhebben voor de stress die je zal ervaren, maar wat stellen die paar jaar voor ten opzichte van zo’n avond.
Toch tegenover dat eerste gevoel kwam vrij snel een kleine ontnuchtering. Het eerste schot op doel van Noorse was al prijs. Maar bij het terug aftrappen van de wedstrijd zag je dat de meisjes niet uit hun lood waren geslagen, ze bleven gaan. Hun geloof was er, en dat voel je aan de zijkant. Dus je kan niet anders dan daar in meegaan. En vlak voor rust kregen ze wat ze verdienden, een stilstaande fase voor de grote rechthoek, een trap die gedevieerd wordt in doel. Met 1-1 de rust in gaan, het geeft een totaal ander gevoel. Die goal betekende meer dan gelijk komen, die goal betekende dat het kon, dat wij het konden, dat de meisjes in staat waren om deze tegenstander te bekampen. Met dat gevoel zouden we de tweede helft aanpakken. Een moeilijke tweede helft, want Noorse wist op dat moment dat deze wedstrijd geen formaliteit was. Dat ook zij tot het bittere eind zouden moeten strijden om dit Driehoek, om deze meisjes opzij te zetten.
De tweede helft vat aan zoals verwacht, 2 ploegen die vechten voor hun leven. Een wedstrijd kunstschaatsen of een wedstrijd voetbal, opnieuw zullen we het nooit weten. Was het een verantwoorde beslissing van de scheidsrechter om deze match te laten spelen, er valt iets voor te zeggen. We zijn alleszins blij dat we dit zonder blessures hebben kunnen doen.
De druk van Noorse wordt naarmate de tweede helft verder gaat groter en groter. Op en naast het veld lopen de spanningen op. Elke beslissing van de ref wordt gecontesteerd. Toch slagen wij erin om een aantal keer tegen te prikken en twee keer met onverhoopt succes. We lopen uit tot 1-3. Dit geven wij niet meer af denk je dan als coach. En dan toch, 2 minuten na de 1-3 komt Noorse terug tot 2-3. Kleine twijfels, zou het dan toch nog kunnen draaien. Vanaf dan was het een kwartier lang bikkelen en verdedigen. De wedstrijd begint te wegen en 2 speelsters vallen voortijdig uit. De spanning loopt op. Onze keepster haalt tot 3x toe uit met een redding om een gemaakte goal te vermijden, reddingen waar ze maandag in extra time lyrisch over gaan praten.
En dan klokslag 22 uur, de speeltijd zat er al even op, de blessure tijd ook, de lichten vielen uit, want zo gaat dat dan op Noorse om 22 uur, de scheids had plots zijn fluitje terug gevonden, het eindsignaal weerklonk. Nog nooit had een fluitsignaal zo goed geklonken.
Ongeziene euforie bij de speelsters, trainers en supporters die de koude hadden getrotseerd.
Wat velen onmogelijk achtten hebben wij vanavond gedaan. Een seizoen vol tegenslagen kan plots nog draaien naar een seizoen dat misschien het mooiste uit ons leven zal worden.
Weg stress, welkom blijdschap, welkom plezier.
En dat moment, dat moment dat je dat geluk ziet bij je speelsters, dan komen de tranen in de ogen. Een beeld om nooit te vergeten, een moment om te koesteren! Daarom wordt je coach, daar krijg je de voldoening, daar doe je het voor.
Merci meisjes, merci om ons als trainers deze avond te bezorgen. Merci voor jullie inzet, merci voor de wil om te winnen. De halve finale op ons eigen terrein is dubbel en dik verdiend en ook daar gaan we opnieuw alles aan doen, alles om dit verhaal, dit sprookje, nog verder te zetten.
Damescoach, het blijft een speciale job, maar man, wat ga je van ze houden!!!!!!!!!!
